Onze Caesarius van Arles, ook Caesarius Arelatensis, wordt rond 470 geboren in Chalon-sur-Saône, en is een Fransman. Hem valt de eer te beurt om het centrale middelpunt te zijn van deze rubriek, omdat hij fel streed tegen (later verchristelijkte) heidense feesten zoals carnaval, dat we deze dagen gevierd zouden hebben. Het carnaval is samengesmolten met zonnewende en lentefeesten. Dit soort feesten werd 5000 jaar geleden in Mesopotamië gevierd.
Ook in Egypte en Griekenland worden dergelijke feesten gevierd, die dan een relatie met het begin van de lente hebben. In de Joodse traditie is er het Poerimfeest dat overeenkomsten met carnaval heeft.
Caerasius verzet zich dus tegen al deze traditionele, ‘heidense’ gewoonten. Later, tijdens de Synode van Leptines (742), wordt een index opgesteld van heidense gebruiken die voortaan taboe zijn. De bij ons welbekende missionaris Bonifatius is een sterk voorstander van afschaffen van de Romeinse nieuwjaarsfeesten. Het bestrijden van dit soort feesten is niet succesvol.
Dan wordt tijdens het Concilie van Benevento in 1091 besloten dat de feesten, in plaats van te onderdrukken, voortaan hun eigen plek krijgen binnen de christelijke liturgie, waarbij Aswoensdag voortaan het begin is van de 40 dagen durende vastentijd. Het lentefeest, carnaval gaat daaraan vooraf.
Ook memorabel is dat het feest, in de Mesopotamië tijd, een feest is waarbij iedereen opeens elkaars gelijke is gedurende het feest. Ondergeschikten en meesters, mannen en vrouwen zijn elkaars gelijke. Er is een kleitablet bewaard gebleven waarop melding wordt gemaakt, dat de slaaf zelfs voor even gelijk is aan zijn meester. Alle andere rangen en standen zijn afgeschaft tijdens het feest. En dat is ook een kenmerk van het huidige carnaval.
Paul Spoormans