De combinatie loopt als een rode draad door het leven van Derkien Wiedijk: muziek, onderwijs en religie. En in ieder onderdeel heeft zij wel een hoogtepunt. Zoals in de beleving van haar geloof.
“Mijn oudste dochter, Marjolein, woont en werkt in Brazilië. Als ik bij haar ben gaan we altijd naar de kerk in haar buurt. De vieringen zijn daar totaal anders dan hier in Nederland. De liturgie is hetzelfde, dat schept een band. Dat vind ik het fijne van de Rooms Katholieke kerk. Maar daar, in Brazilië zingen en dansen en klappen de mensen uitbundig mee. Hier zingen we wel, maar heel netjes en tijdens de overweging zijn we stil. Daar beamen de mensen dat wat er wordt gezegd actief. Ik vind dat onze kerk daar wel iets van zou kunnen gebruiken. We mogen wel wat actiever deelnemen.”
Geboren Noord-Hollandse
Zij is geboren in 1951 in Grootschermer, een klein dorp in Noord-Holland in een niet-religieus gezin. “Alleen mijn opa, de vader van mijn vader, was Nederlands Hervormd en ging naar de kerk. Hij was ouderling en nam mij regelmatig mee naar de kerkdienst. Ik moest dan op mijn blokfluit de samenzang begeleiden. Mijn ouders hadden een boerderij. Ik heb drie jongere broers. Ik ging van 1963 tot 1967 naar de ULO in Midden Beemster.
Daarna ging ik naar de Pedagogische Academie. In 1972 verhuisde ik naar de stad Groningen. Mijn moeder was Groningse, geboren in Schildwolde. Het noorden van het land trok me aan.
Vanaf 1974-1978 gewerkt in het basisonderwijs: scholen in Groningen, Hoogezand en mijn laatste school was in Oudemolen. In 1976 verhuisd naar Zeegse.
In 1976 getrouwd en in 1978 werd Marjolein geboren. Gestopt met werken en veel vrijwilligerswerk gedaan: culturele commissie van de toenmalige gemeente Vries, een paar koren opgericht en gedirigeerd, cursuswerk gevolgd en gegeven in de vrouwenbeweging. In 1981 werd Welmoed geboren. Ik gaf in de avonduren gitaar- en pianolessen. En volgde verschillende muziekopleidingen en gaf les aan diverse instituten.
Katholiek geworden
Het jaar 1994 blijft mij altijd in herinnering. Tijdens de Paaswake van 2 april ben ik in Roden gedoopt en gevormd door pastoor Oostendorp. Heel toevallig op precies dezelfde avond als mijn vriendin Selma Spoormans uit Roden ook werd gedoopt, maar toen kenden we elkaar nog niet. Na mijn scheiding trouwde ik met Ben Vinke. Ons gezin werd uitgebreid met de twee dochters van Ben, Sandra en Maartje en schoonzoon Pieter, man van Sandra. In 2017 overlijdt Ben.
Op een vakantiereis naar Cyprus in mei 2018 van de parochie ontmoet ik Henk Ploegmakers, weduwnaar van Gemma, die ook in 2017 was overleden. We krijgen een relatie en zijn in december 2019 gaan samenwonen. Dat wil zeggen dat ik bij Henk in Assen ben gaan wonen en mijn boerderijtje in Dwingeloo heb verkocht. Ik heb het hier heel erg naar mijn zin en voel me ook hier heel erg thuis. Heel bijzonder om na zo’n groot verlies toch weer een relatie aan te kunnen gaan.”
Welke activiteiten doe je binnen onze parochie?
“Van 1990-2012 was ik koordirigent van het parochiekoor der Triniteit van Roden. Verder ben ik lector in de locaties Assen en Roden. Sinds 1 februari 2020 ben ik secretaris van het parochiebestuur. En sinds kort ben ik ook lid van de cameraploeg die de vieringen vanuit de kerk in Assen streamt.”
Zijn je activiteiten een concrete invulling van je geloof?
“Ja, dat kun je wel zeggen. Ik vind Jezus een heel inspirerend mens. Die heel bij- zondere dingen heeft gedaan. Het geloof betekent voor mij dat je elke dag weer probeert een goed mens te zijn. En om je talenten te gebruiken voor de gemeen- schap waar je je thuis in voelt.”
Hoe heb je de afgelopen corona periode beleefd?
“Als een beetje saai, omdat alles dicht is en je niet uit kunt gaan. Dat vind ik toch wel fijn, dat uitgaan. Maar ik beleef het ook als heel leerzaam. Ik voel weer dat wij als mens heel nietig zijn. Dat we ons moeten verhouden tot de echt grote dingen van het leven zoals virussen, aardbevingen, orkanen, kortom alles wat de natuur aan “geweld” kan voortbrengen. Vaak voelen we ons als mens oppermachtig. Een periode als deze drukt je weer met je neus op het feit dat we in feite maar heel klein en nietig zijn. En dat we ons moeten aanpassen aan de gegevenheden van het leven, maar ook op zoek moeten gaan naar alles wat wel kan. We hebben toch nog zoveel vrijheden.”
Zijn er zaken ontstaan die voor verandering in aanmerking komen?
“Wat mij zorgen baart is de “leegloop” van de kerken. Ik wil graag nadenken over manieren waarop we mensen weer kunnen bewegen lid te worden van een geloofs- gemeenschap. Maar ik vind dat een moeilijk probleem.”
Waarover ben je tegenwoordig nog blij?
“Als ik over deze vraag nadenk kom ik tot de conclusie dat ik blij ben met mijn leven. Ik heb veel gedaan, veel meegemaakt en ben daarin geworden tot de mens die ik nu ben. Ik ben gelukkig met Henk, ondanks het gemis van Ben. Ik voel me gelukkig als ik de eerste citroenvlinder zie fladderen in de zon. Eigenlijk met die gewone dingen die zo bijzonder zijn als je er bij stil gaat staan.”
Heb je nog tijd voor hobby's?
“Ik lees graag; dat doe ik vaak in de middag, als Henk en ik terugkomen van een wandeling of een fietstocht. Ik lees graag over filosofie, religie en een beetje ge- schiedenis. Verder lees ik graag literatuur en thrillers.”
Ton Kuis