“Ik ben gelovig en ook bewust gelovig. Ik geloof niet in één waar geloof maar ik voel mij over het algemeen thuis bij het katholieke geloof. Ik vind onze tradities en rituelen heel mooi en waardevol. Ik beleef het geloof vooral gevoelsmatig en in praktische zin: elkaar helpen en samen kerk zijn. Ik heb weinig met verkondigingen die alleen over de Bijbellezingen gaan en die de schrift uitleggen.”
Dat is de duidelijke opvatting van Ronald Mors. Hij is zo’n zestig jaar geleden geboren in Alkmaar. “Ik was het eerste kind van mijn ouders die, zoals het geboortekaartje al aangeeft, God bedankten voor mijn komst. Ik zat natuurlijk op een katholieke lagere school en zong in het kinderkoortje. Kortom ik leefde in de katholieke zuil, zoals dat was in die tijd. De middelbare school was het katholieke Petrus Canisius College etc. Maar allengs werd het kerkbezoek steeds minder frequen.".
Zuil
"Ik ging studeren in Wageningen en kwam in Bennekom te wonen. Weg katholieke zuil en welkom in de grote wereld. Dat heeft mij best wel wat moeite gekost, beschermd als ik was opgegroeid, om mijn weg te vinden, maar uiteindelijk lukte dat ook weer. De kerk en het geloof waren wat minder nadrukkelijk aanwezig. Dat veranderde toen ik in mijn derde jaar mijn latere vrouw Barbara leerde kennen. Zij was Poolse en zoals zoveel Polen, zeer katholiek. En ook actief. Dat gaf weer een nieuwe injectie aan mijn katholieke ziel en zo is het steeds gebleven.
Ik studeerde af in de veevoeding en ging werken in Rotterdam, bij Cebeco-Handelsraad. Later kwam ik in Doetinchem terecht waar zij een voerfabriek hadden. Na enige tijd ging ik werken bij Hendrix’ Voeders in Boxmeer: een begrip in Brabant en Limburg. En na een heroriëntatie besloot ik om mij meer met mensen te bemoeien en kwam ik zodoende in de verkoop terecht bij Avebe in Veendam. We besloten toen een huis in Zuidlaren te kopen. En daar wonen we nu al zo’n 25 jaar.
Ziekbed
Mijn vrouw Barbara is nu ruim vier jaar geleden overleden aan kanker, na een ziekbed van ruim een jaar. Dat zette mijn leven volledig op zijn kop. Ik had echt lange tijd nodig om weer stevig op mijn benen te kunnen staan en te weten wat ik nu verder nog wilde in het leven. Die tijd heb ik mijzelf ook gegeven en uiteindelijk heb ik gekozen om de Pabo, in verkorte vorm, te doen en mij om te scholen tot leraar voor de basisschool. Dat had zeker ook een ideële component: namelijk mijn kennis, ervaring en kunde over te dragen op de jonge generatie.
Ik vind het zeer inspirerend om te horen hoe je je geloof nu kunt inzetten in de hedendaagse maatschappij en de problematieken van deze tijd. Hoe wij als Christenen de uitdagingen van onze tijd kunnen aangaan. Daarom voel ik mij ook thuis bij de praktische invulling die ons geloof in onze parochie krijgt en houd ik mijn hart een beetje vast ten aanzien van de conservatieve stroming die steeds sterker wordt om ons heen.
Ik zing in ons koor in Zuidlaren, maar inmiddels ben ik ook al vaste ‘gast’ van het koor in Roden. Eigenlijk is dat inmiddels ook al mijn koor geworden. Mannelijke zangers zijn schaars in de meeste koren en zo ben ik zo’n twee jaar geleden door het Triniteitskoor gevraagd of ik hen zou kunnen ondersteunen bij de uitvoering van de mis van Gounod tijdens of rond de Kerst. Dat heb ik gedaan en ik ben er eigenlijk blijven hangen. Ik werd daar liefdevol ontvangen en ik voelde dat ik daar zeer welkom was. Dat heb ik graag beantwoord met mijn aanwezigheid en inzet om van iedere mis iets moois te maken.
Bestemming
Ik ben nu in dienst bij de KOC: de Katholieke Onderwijs Centrale in de stad Groningen. Hieronder vallen de drie katholieke scholen van de stad. Concreet werk ik nu op de St. Michaëlschool, hartje Groningen in de Butjesstraat. Dat voelt echt als een bestemming die door Gods hand tot stand is gekomen: als een missie; Zonder het al te groot te willen maken. Dat trof mij ook in de welkomstwoorden van onze nieuwe pastor Garcia. Dat hij zich door Gods hand geleid voelt. Er kwam een vacature, ik was op zoek, reageerde en werd dezelfde dag gebeld door de schoolleider. We hadden een mooi en fijn gesprek, het gevoel was goed en nu werk ik daar. Ook daar voel ik mij zeer welkom. Tegelijk leven we in het hier en nu en niet alles is rozengeur en maneschijn. Ook daar niet. Niet iedere dag is een feestje, maar aan het einde van de week ben ik dankbaar dat ik dit mag en kan doen.
Dimensie
Mijn geloof en de gemeenschap die wij zijn kreeg een extra dimensie toen mijn vrouw overleed. Dan voel je dat je niet alleen bent. Je staat niet alleen in het afscheid en ik vond de uitvaart heel bijzonder zoals ik door de mensen van onze kerk begeleid ben die dag: heel troostvol. Ik weet dat ikzelf een toespraak wilde houden en dat pastor Truda de Boer tegen mij zei: “Als je dat wilt dan gaat het je lukken” en zo was het ook. Ik kon het gewoon doen. Dat was voor mij heel zinvol en waardevol om te doen. Dat is het voordeel als je uit dezelfde haven op weg gaat.
En daarom mijn wens: Moge God u geleiden!”
Ton Kuis