Onlangs is er in onze parochie een enquête gehouden over wat wij onder andere als gelovigen graag willen realiseren binnen onze Kerk en waar accenten op zouden moeten komen liggen. Ik ben erg benieuwd wat daaruit komt natuurlijk en of dat een aanzet geeft tot nieuwe wegen om ons geloof vorm te geven en positieve energie vrij maakt om samen verder gericht op weg te gaan.
Een van de vragen in de enquête die mij aan het denken heeft gezet was de vraag “Als we de Kerk meer in de wereld willen laten zien, hoe kunnen we dat dan doen?” En daarmee begon bij mij - opnieuw - het denken; ja hoe zou dat kunnen? Is de Kerk inderdaad te veel naar binnen gericht (geweest)? Te veel bezig met interne structuur, organisatie en vormgeving? Uiteraard moet daar ook aandacht en zorg voor zijn maar meer naar buiten treden is dat echt nodig? En zo ja? Hoe dan precies? Lastig om het concreet handen en voeten te geven.
Dan kom ik opeens een artikel in de Trouw tegen waarin de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid Pieter-Jaap Aaldersberg in de jaarlijkse Protestantse Lezing het volgende zegt: “Door de steeds toenemende individualisering en secularisatie is er een onbedoeld effect opgetreden van in toenemende mate gestold wantrouwen. Met als gevolg stilzwijgende of ziedende woede, voor radeloosheid. Zie het afnemend vertrouwen in “de overheid”, de politiek, en opkomend/groeiend populisme.” Hij roept op om als Christenen een Gideonsbende te zijn, in de zin van het Bijbelboek Richteren: een Gideonsbende is een kleine strijdbare groep mensen.
Christenen moeten een voorhoede vormen van positief ingestelde burgers, die onverdroten voortgaan in een optimistisch streven naar maatschappelijke harmonie, met als kerndoel behoud van eenheid en verscheidenheid. De Kerken moeten het geluid van geloof, hoop en liefde volop laten horen en stelling nemen tegenover polarisatie en uitsluiting. Zo zijn Kerken ooit in Nederland ontstaan, als veilige plaatsen waar mensen konden schuilen. Stelling nemen tegen het populisme, polarisatie en uitsluiting. Oké! Is dit dan de plek om bijvoorbeeld tegen de heer Wilders te zeggen: “Hou nou toch eens op met dat schofferen van anderen”. Een cartoonwedstrijd uitschrijven waar hij de wereldpers weer mee heeft gehaald, maar ook tallozen schoffeert, kwetst en uitsluit. Genietend van zijn succes blies hij die wedstrijd binnen 24 uur af.
Hij zal door mijn weerzin niet tegengehouden worden, doch ik hoop dat hij ooit tot het inzicht komt dat dit geen goede weg is en we juist door de verbinding aan te gaan, het contact te zoeken en elkaar met acceptatie voor elkaars anders zijn en respect benaderen we veel verder komen. En samen zoeken naar wegen om de mensheid te vervolmaken. Dit soort geluiden meer samen uitdragen, is dat een gerichte weg?
Jos Floris