“We moeten onze stem laten horen”.
Paco Peña, gitaar en zijn flamenco-ensemble vormen een wereldberoemde groep. Samen met Musica Vocale uit Wageningen en het Oost-Nederlands Kamerkoor beide onder leiding van Rob Vermeulen hebben zij de afgelopen maand een aantal uitvoeringen gegeven van het Requiem voor de Aarde. Behalve het ensemble en de koren waren er ook vier kinderkoren, een dansgroep en tal van andere medewerkers bij betrokken. Wij hadden het geluk een van de voorstellingen te kunnen meebeleven.
In het voorprogramma werd er gedanst, een wetenschapper vertelde over haar ervaring bij de kledingkast, waar ze tot haar eigen verbazing bij het tellen van haar garderobe tot bijna 200 stuks kwam en haar echtgenoot deed er niet veel voor onder. Confronterend om zo op onze overdaad te worden gewezen. Een jongen van elf jaar legde uit hoe onze aarde overbelast wordt door wat wij er allemaal van vragen, we willen te veel. Op een bepaald moment liet hij zijn spiekbriefje vallen waarop hij adequaat reageerde met: Oeps! Mijn moeder zei ook al dat het een zwaar onderwerp was waarover ik moest vertellen.
Uitleg over de inhoud van het Requiem: Het gaat erom dat we ons moeten inzetten voor het redden van onze aarde. Wat kunnen we doen, we moeten onze stem laten horen. We moeten ons uitspreken. We moeten de aarde doorgeven aan onze kinderen. Hoe kunnen we dat doen? We hebben allemaal een stem en iedere stem is uniek. We moeten ons uitspreken. We moeten schreeuwen, janken en zingen!
Koekjes
In de pauze werden er koekjes gepresenteerd van ‘meelwormen’ om te laten proeven hoe onze voedselvoorziening er in de toekomst heel anders uit gaat zien.
Na de pauze werd het Requiem uitgevoerd. Opzwepende gitaarmuziek met flamingozangers zoals u ze in Spanje op vakantie wellicht weleens hebt horen spelen en zingen. Maar ook heel sereen de vaste gezangen uit de Latijnse liturgie maar dan wel gezongen met Spaans temperament.
Bijzonder vooral de teksten die door de koren en de kinderkoren werden gezongen over de te zwaarbelaste aarde.
Het eerste lied: Sentimiento
Mijn ziel treurt
Mij rest weinig hoop in de mensheid
De aarde, aangevallen en bedroefd verwond door ons handelen
doet haar beklag
Veldbloemen verwelken wijnranken dragen geen vruchten
Zelfs de verduisterde ochtendzon lijkt reeds het Laatste Oordeel aan te kondigen
Mijn ziel treurt…
Na het Requiem Aeternam, het Kyrie, het Dies Irae, het zeer uitbundige Sanctus en nog enkele liederen en teksten wordt tot slot door alle koren samen gezongen het ‘Esperanza’:
Laat de kinderen spelen
en laat ze dansen tussen bloemen en blij over de velden rennen
Betere tijden zullen komen
Verleen mijn hart een leven in ruil voor mijn lied
Ik zal niet stoppen met van je te houden,
je enthousiast te bezingen
Ik zal mijn lof bezingen en hopen op je zegen
Ik leef met vreugde
Ik kan niet anders dan te geloven dat op een dag de mensheid tot rede zal komen
En ondanks al onze mislukkingen moeten wij in ons hart vergeving vinden Want de weg is lang
en het koninkrijk der hemelen moet worden verdiend!
Ik leef met de vreugde en hoop in de mensheid Dat we op een dag zullen leren om beter te zijn
Amen
Het was een ware belevenis.
Meer gegevens op de website www.requiemvoordeaarde.nl/nl/het-project/
Herman Oosterman