De wereld staat in brand. Elke dag weer zien we mensen lijden, in Oekraïne, in Gaza, in Libanon, in Soedan en nog op zoveel plaatsen meer. En we zien leiders die daar niet al te veel aan lijken te willen doen, die niet echt mensen naar een vreedzamere en verdraagzamere toekomst schijnen te willen leiden. Misschien hun eigen volk wel, maar 'de ander' zeker niet.
Ook in ons land zien we dit helaas gebeuren. Het vooral opkomen voor 'het eigen belang; en het afzetten tegen 'de ander'. En hoewel het lijden in ons land toch van een totaal andere orde is dan dat van de mensen in Oekraïne of in Gaza, lijden ook in ons land mensen. Aan ziekte, eenzaamheid of armoede.
Wanneer lijden een gevolg is van een nog ongeneeslijke ziekte, zal verlichten van de pijn vaak het maximaal haalbare zijn. Maar lijden als gevolg van eenzaamheid en armoede is toch iets wat we in ons toch rijke land met elkaar zouden moeten kunnen wegnemen. Door in 'de ander' een medemens te leren zien.
Volgens de statistiek zijn er ruim 460.000 mensen in Nederland die minder te besteden hebben dan voor een volwaardige plek in onze samenleving nodig is. Onvoldoende geld hebben voor dagelijks een goed ontbijt, een lunch of een warme maaltijd, onvoldoende geld hebben om zich goed in de kleren te steken. Onvoldoende geld hebben om zich zelfs maar een fiets te kunnen veroorloven.
Opvallend overigens; onder deze 460.000 mensen zitten heel veel 'werkende armen; mensen dus mét een baan!
Economen hebben berekend dat deze 'armoede' voor ruim 1 miljard per jaar op te lossen is(*). Wel zullen hierbij scherpe keuzes nodig zijn in wie we hierin 'willen meenemen'. Maar die keuzes gaan we uit de weg. Het 'belang' van de eigen achterban weegt zwaar, gaat veelal voor. Dat scoort beter in de opiniepeilingen.
Niet dat er helemaal niets gebeurt. Vele mensen en organisaties in ons land hebben wel degelijk oog voor mensen in achterstandsituaties en werken er elke dag aan om mensen hier uit te krijgen. Ook wij als Parochiële Caritas Instelling zetten ons hiervoor in. Soms rechtstreeks naar individuen of gezinnen, maar meestal in nauwe samenwerking met andere kerkgenootschappen, gemeentelijke instanties en maatschappelijke organisaties.
We zullen daar ook in 2025 mee doorgaan.
U kunt ons daarbij helpen: financieel of persoonlijk, als vrijwilliger binnen ons bestuur of bij één van bovengenoemde organisaties. Zo kunt u een concrete invulling geven aan de opdracht die wij als Christen allemaal hebben gekregen: onze naaste, 'de ander; lief te hebben als onszelf. Van 'de ander' iemand 'van ons' maken.
De wijzen brachten het pasgeboren kind in de kribbe geschenken. Wat schenkt u dit kind?
Ik wens u namens het gehele bestuur van de Parochiële Caritas Instelling een zalig kerstfeest, en een heel gelukkig nieuw jaar.
Kees Krijnsen, voorzitter
(*) NRC 19 oktober 2024